Yollar bazen öylesine sessizleşir ki, insan kendi iç sesini duyar. Melüte Yaylası’na giden yol, işte o sesin yankılandığı yerlerden biri. Uzun zamandır teker izi görmemiş bu güzergâh, bir zamanlar hayatla dolu bir yaylaya doğru uzanıyor. Bugünse yalnızca sabırlı adımların, sebatkâr bakışların ve biraz da doğaya duyulan saygının kabul ettiği bir yolculuk bu.
Yaylaya ulaşmak için izlediğimiz yol, yalnızca coğrafi değil, ruhsal bir geçiş gibiydi. Yer yer kar sularının ve derelerin kestiği, bazen dağların içinden fışkıran kaya parçalarının yolu örttüğü bu patika, medeniyetle doğa arasında kalmış eski bir anlaşmanın artık ihlal edilmiş satırlarını andırıyordu.
Zorluydu. Kayaların üzerinden dikkatle geçtik, bataklığa dönmüş çamur zeminlerde tekerin kayışını hissettik. Ama her virajda, her engelde, bir elin değmesi gereken, unutulmuş bir güzellik kendini gösteriyordu.
Melüte Yaylası’na vardığımızda anladık: Yolu ne kadar zorlu olursa olsun, varış bazen sadece bir manzara değil, bir anlamdır.
Taşlar ve Sessizlik
Yaylanın girişinde bizi karşılayan ilk şey, artık kimsenin içine girmediği yıkık taş evlerdi. Hemen yolun sağındaki sırta dizilmişlerdi; sanki hâlâ birilerini bekliyormuş gibi suskun, ama dimdik.
Bu taş yapılar, yıllar önce burada yaşayanların inancını ve emeğini anlatıyor. Her biri bir ömrün izini taşıyor. Sessizler, evet. Ama o sessizlikte yankılanan çok şey var: çocuk kahkahaları, yaz gecelerinde yanan ocakların çıtırtısı, belki de sabah erken kalkıp keklikleri ürkütmeden izlemeye çıkan bir dedenin ayak sesi…
Doğanın İçten Dokunuşu
Yayla yolu artık araçlara küsmüş. Otlar tek araçlık yolu çoktan geri almış. Belki sadece binek hayvanlar ya da sabırlı yürüyüşçüler geçebilir. Bu da yolu daha anlamlı kılıyor. Her adımda doğa biraz daha konuşuyor.
Yeşilin neredeyse unutulmuş tonları arasında ilerlerken, içimizden geçen dere melodik bir şekilde eşlik ediyor bize. Öyle saf, öyle içten… Su, burada sadece yaşam değil, aynı zamanda hatıra gibi akıyor.
Ve keklikler… Onlar buranın gerçek sahipleri. Hemen her adımda, otlar arasından yükselen, birkaç saniyeliğine havalanan keklik sürüleri, buranın hâlâ canlı olduğunu, terk edilmediğini anlatıyor. İnsan elinden çıkma her şey yavaş yavaş dağılırken, doğa hâlâ burada yaşamı koruyor.
Bir Elin Değmesi
Melüte Yaylası’nın yolu artık bir çağrı. Hem insana hem zamana. Çünkü medeniyet sadece bir bina değil, bazen bir yol demek. Bazen yalnızca bir elin, bir gönlün, bir fikrin değmesi…
Bu topraklar, biraz ilgiyle yeniden can bulabilir. Taş evler restore edilmese bile korunabilir, yollar yeniden nefes alabilir. Ama en önemlisi, bu yayla yeniden ziyaret edilebilir.
Çünkü bazı yerler yalnızca geçmişe ait değildir. Onlar bekler. Sessizce. Sabırla.
Rotanın Özeti:
-
Konum: Hakkari Taşbaşı Köyü (Melüte Yaylası)
-
Ulaşım: Yalnızca 4×4 araçlar veya yürüyerek ulaşım mümkün
-
Yol Durumu: Bakımsız, kayalık ve çamurlu geçişler var
-
Zorluk Derecesi: Yüksek
-
Öne Çıkanlar: Taş evler, yaban hayat (keklik popülasyonu), dere geçişleri, vahşi doğa
-
Not: Doğa tahribatı yaşanmaması için araçsız keşif önerilir
